Je kijkt naar een jonge man met een licht getinte huid. Zijn blik is gericht op een oer-Hollands landschap, waar koeien grazen onder een grijs bewolkte lucht. Op zijn rug prijkt een opvallende tatoeage van een vogel, met daarin een vlag in de kleuren blauw en rood. Nauwelijks leesbaar staat boven de vlag de tekst ‘West Papua’.
Gaat er een belletje rinkelen?
Ken je me nog?
Deze man maakt onderdeel uit van de Nederlandse Papoea-gemeenschap. De Papoea-gemeenschap in Nederland bestaat uit ongeveer 3.000 mensen (geen officiële telling) die hier zijn neergestreken nadat Nederland haar laatste kolonie in ‘de Oost’ in 1962 opgaf. Ja, je leest het goed: dit is nog maar 60 jaar geleden gebeurd. Hun geboortegrond of die van hun (voor)ouders is Papua, voormalig Nederlands-Nieuw-Guinea. De Papoea’s kennen internationaal maar weinig bekendheid, zowel zij die nog in Papua wonen als zij die het land zijn ontvlucht vanwege allerlei omstandigheden.
West-Papua: ons vergeten verleden
De Papoea’s zijn een onzichtbare minderheid op het wereldtoneel. Vreemd eigenlijk. Voorál in Nederland. Want het verhaal van de Papoea’s is onlosmakelijk verbonden met de Nederlandse geschiedenis. Het bepaalt hun lot tot op de dag van vandaag. Hun geschiedenis is onze geschiedenis. De eerste generatie Papoea-immigranten ging geruisloos op in de Nederlandse samenleving. Met de tijd neemt hun aantal af, raken hun verhalen in de vergetelheid en wordt het stiller. De herinnering aan onze gezamenlijke geschiedenis dreigt te verdwijnen.
Waarom wij dit verhaal vertellen
Oké, we spreken dus over een stukje Nederlandse geschiedenis waar weinig mensen meer weet van hebben. Waarom is het zo belangrijk dat we hier meer aandacht voor hebben? Sinds het vertrek van Nederland uit deze kolonie is de toekomst van de Papoea’s allesbehalve zeker. Het is een overweldigend land, ongekend in schoonheid en diversiteit. Maar de natuurlijke balans tussen mens en zijn habitat wordt verstoord door veranderingen van buitenaf en vanbinnen uit. Transmigranten van elders verdringen de autochtone bevolking van de arbeidsmarkt. De Papoea’s worden gemarginaliseerd en hun stem wordt niet gehoord. Haar natuurlijke hulpbronnen worden uitgeput, en iedereen behalve de Papoea’s zelf plukt er de vruchten van.
Maar ook voor Nederlandse Papoea’s is dit lastig. Hoe is het om op te groeien in een land waar bijna niemand nog iets van jouw cultuur en afkomst af weet? Laat staan de strijd kent die jouw (voor)ouders voeren voor hun bestaansrecht?
Terwijl het voortbestaan van de Papoea’s met uitsterven wordt bedreigd, is het delen van verhalen over hun slachtofferschap een belangrijk onderdeel geworden van de overlevingsstrategie. Verhalen delen zorgt voor een gedeelde getuigenis en daarmee voor verbinding onderling. En daarom vertellen wij hier het verhaal van Nederlandse Papoea’s en van hen die Papua nog altijd in hun hart dragen.
Oké, vertel me meer!
Lees de verhalen van Nederlandse Papoea’s over hoe zij betekenis geven aan de twee werelden waar ze onderdeel van zijn.