Je winkelwagen is momenteel leeg!
We zitten aan een kopje koffie in de woonkamer van zijn lichte, gezellige woning aan de rand van Utrecht. Hier woont Edwin van Meenen (50) samen met zijn vriendin en hun 11-jarige zoon. In de hoek staat een ingelijste boombastdoek. Ernaast ligt een fotoalbum dat herinnert aan de reis naar Papua die Edwin en zijn vriendin 15 jaar geleden maakten. Edwin heeft een Nederlandse vader en Papoea-moeder. Hij vertelt dat hij een Nederlandse opvoeding heeft gehad maar de tradities van zijn Papoea-roots altijd is blijven verkennen. Al pratend wijst hij naar twee glazen flesjes die op zijn salontafel staan. Het ene flesje is gevuld met kleurrijke M&M’s en het andere met kacang pedis, de bekende pittige nootjes uit Indonesië. Edwin: “Ik heb twee kanten, een Nederlandse en een Papoea-kant.”
De opa en oma van Edwin komen net als veel andere Papoea-gezinnen in 1962 met drie kinderen naar Nederland. Hun vertreklocatie is Sorong, de eindbestemming Nieuwegein. Edwin’s moeder is op dat moment met haar zeven jaar de middelste van de drie kinderen. De opa van Edwin werkte in Papua bij de militaire politie. Na de overdracht van Papua aan Indonesië moet hij met zijn gezin vertrekken. In Nederland krijgt hij opnieuw een baan bij defensie. Er volgt een geruisloze integratie en Nederlandse opvoeding, voor Edwin’s moeder en later voor hemzelf.
Maar Edwin blijft nieuwsgierig naar het geboorteland van zijn moeder, ooms, opa en oma. Dat begint misschien wel als hij als kleine jongen op de basisschool – zoals velen – zijn eerste spreekbeurt over Papua geeft. Hij heeft het schriftje met de handgeschreven aantekeningen nog altijd. Zo’n 25 jaar later brengt Edwin zijn eerste bezoek aan Papua. Samen met zijn vriendin wordt hij middels een welkomstceremonie met gebed en zegen ontvangen in het geboortedorp van zijn opa. Dat dorp ligt op Waigeo, de grootste van de vier Raja Ampat-eilanden. Een gebied dat in de top-10 van beste duikspots ter wereld staat. Het wordt een intensieve maar bijzondere reis waar Edwin zowel zijn Papoea- als Nederlandse kant tegenkomt.
Edwin vindt het bijzonder om te zien hoe bewust de huidige generatie twintigers en dertigers nu omgaat met hun roots. Zijn zoon hield afgelopen jaar diezelfde bekende spreekbeurt over Papua voor zijn klasgenootjes. Voor Edwin zelf is eten een belangrijke manier om zijn roots op te zoeken. Het brengt ons terug bij het flesje kacang pedis op zijn salontafel. Zo leerde Edwin van zijn moeder hoe je wadjik maakt, een kleefrijstsnack met bruine suiker. Edwin: “Ik vind het belangrijk om dit soort gerechten en andere gewoonten te leren van mijn moeder nu het nog kan. Zodat dit soort tradities niet verloren gaan. Behalve papeda dan, dat lust ik nog steeds niet.”