Een groot verlangen maakte zich van mij meester om zelf de reis van mijn opa te maken. Als slotstuk van mijn ontdekkingstocht en als eerbetoon aan wat hij heeft doorstaan. Zonder zijn moed en inspiratie te verliezen, in een periode dat hij in dezelfde levensfase zat als ik nu. Na een bijzonder bezoek aan de Molukken en de kampong van de familie Tanasale op het eilandje Nusalaut, is Merauke mijn eindbestemming. Op het vliegveld houd ik mijn vliegticket naast die van mijn vader uit 1962. Een ticket weg uit de onveilige tropen. Mijn opa zou een paar weken later per schip de tocht maken, op het vliegveld nam hij afscheid van zijn gezin. In een brief schreef hij: “Toen ik dien dag van de strip thuis kwam dacht ik alleen aan de kinderen die toen nog niet goed hebben gegeten voor hun vertrek.”

Vandaag vlieg ik zelf weg uit Merauke. Hier vond ik de ooit idyllische, maar inmiddels verpauperde werkplek van mijn opa. ‘Postkantoor 1920’ staat nog steeds op de voorgevel. Ik stond bij de haven waar mijn opa en oma elkaar voor het eerst zagen, waarna ze de rest van hun leven samen doorbrachten. En ik zag het intrigerende strand van Lampu Satu. Het zand waar de voetstapjes van mijn vader lagen, is veranderd in een strandweg voor talloze scooters. Merauke was vervreemdend en herkenbaar, ik belde mijn vader tijdens de oogverblindende zonsondergang.

Ik weet inmiddels waar hij vandaan komt, welke verhalen schuilgaan achter onze naam, en steeds meer waar ik zelf toe behoor. Het is naast mijn Nederlandse kant komen te staan. Misschien was de stilte rondom mijn familiegeschiedenis wel nodig om mij de kans te bieden deze verhalen weer tot leven te wekken.