Ze denken dat ze meetellen. Sterker nog, ze denken dat ze ook ‘mens’ zijn. Ze kunnen niet verder van de waarheid vandaan zitten. Ík ben een echt mens. Zij? De term beest is nog te vriendelijk voor wat er buiten ons gebied aan de zuidkust rondloopt. Nok. Ik, betekent dat in mijn moedertaal. Ik doe ertoe. Nok. Jij niet. Ik.
Wist je dat ze knollen eten? Wie vertrouwt er eten wat diep onder de grond vandaan komt? Wie weet wat de geesten ermee hebben gedaan toen je sliep. Ik eet wat ik kan zien. Sago van de sagopalm en vis die ik met eigen handen uit de zee heb geplukt bij laag water.
De simpele ziel die ons gebied probeert te bereiken komt van een koude kermis thuis. Ons territorium wordt omringd door de bescherming van zee en moeras. Wie nog niet tot aan z’n haren in het drijfzand is gezonken, jagen we doodsangst aan. Letterlijk, we staan wereldwijd bekend als koppensnellers.
En geloof het of niet, zelfs dat gebruik snappen zij niet. Ze denken dat het ons om hun taaie vlees gaat. Om hun onbenullige bezittingen. Maar het gaat niet om hun lijf, niet om hun bezit en zelfs niet om hun hoofd. Nee, ik zal het je vertellen: het gaat ons om hun naam. Weet je waarom? Daarin schuilt hun eer, hun zijn, hun hele wezen. Het hoofd is slechts de trofee, maar in feite hebben we hun identiteit gestolen. Ze bestaan niet meer. En de naam? Die gaat naar één van de pasgeborenen in ons dorp.
Ik weet niet waarom het me nog verbaast dat ze ons niet snappen. Het zijn per slot van rekening geen échte mensen. Zoals wij, Marinds. Nok. Ik. Jij niet. Ik.
Het zijn geen échte mensen. Zoals wij, Marinds. Nok. Ik. Jij niet. Ik.
Auteur & foto: Vera Wesseling
Vera schreef dit korte verhaal naar aanleiding van een interview met haar oma over oeroude verhalen van haar stam, de Marind. Het geschetste beeld is fictief en beslaat een vroegere tijdsperiode.
Eerder publiceerden we een verhaal over de huidige leefsituatie van de Marind en de verwoestende effecten van oliepalmplantages op hun leven en cultuur. Je leest het hier.